Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn. Soms heel veel pijn, zoals bijvoorbeeld bij een overlijden, en soms een beetje pijn, omdat je een nieuwe leuke baan hebt gevonden. En soms zit het er een beetje tussenin. Afscheid is letterlijk het “scheiden van personen”’; dus in welke context van heftigheid je ook zit, je zegt gedag tegen andere mensen.

Nu, een paar weken later, is het allemaal definitief. Ik ben voor 100% afgekeurd en krijg vanaf 7 maart (dan ben ik 104 weken ziek) een verzekeringsuitkering tot mijn pensioen. Het is officieel, ik ben vanaf nu ongeschikt bevonden om nog langer arbeid te verrichten.

“Moet ik je nou feliciteren, of niet?” Deze vraag werd mij de afgelopen dagen tweemaal gesteld. En het gekke is dat ik het antwoord echt niet weet, is het een felicitatie waard of juist niet?

Het woord kruk heeft een leuke klank. Het heeft ook vele betekenissen; het is een zitvlak, een hulpmiddel bij het lopen, een uitstekend deel van een as, een handgreep, een beweegbare deurknop en het betekent ook een onhandig persoon: een kneus, een knoeier, prutser, kluns, broddelaar.

Ik heb een dilemma. Moet ik tijdens sollicitatiegesprekken eerlijk zijn over mijn ziekte? Wat zijn de voor- en nadelen van wel of niet eerlijk zijn? Het FNV zegt er het volgende over: “Je hoeft niet altijd bij een sollicitatie te zeggen dat je ziek bent. Je bent alleen verplicht om ziektes en beperkingen te melden, waarvan je kunt verwachten dat je hierdoor je nieuwe functie niet goed kunt doen in de toekomst.” (FNV.nl)

Ook raar, meer dan twee jaar lang heb ik gedacht dat ik CIAP en DVN naast elkaar had. Hoe het precies in elkaar stak kon ik niet duiden, maar dat was ook niet zo belangrijk. Pijn en achteruitgang had ik toch, aan welke zenuw dat lag zou mij een zorg zijn. Tot ik ergens in ons spierblad las dat het niet kan; je kan niet tegelijk én CIAP én DVN hebben. Mijn verwarring was groot, hoe kan het dat ik dat zo fout heb?

“Opzij, Opzij, Opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, wij hebben ongelofelijke haast.Opzij, Opzij, Opzij, want wij zijn haast te laat, wij hebben maar een paar minuten tijd.” Ik denk dat iedereen dit liedje van Herman van Veen nog wel kent. Het komt uit 1979, dus voor ons oudjes met CIAP nog maar korte tijd geleden.  

Ik ben iemand met een rijke verbeelding, zodra je iets tegen mij zegt zie ik het meteen voor me. Als iemand tegen mij zegt: “je mag niet denken aan een roze olifantje met gele stipjes”, zie ik hem al door de lucht buitelen, vrolijk en dartel. Gelukkig hebben de meeste mensen deze verbeeldingskracht en kan dit ook meteen een pleidooi zijn om het woordje ‘niet’ niet meer te gebruiken, omdat het meestal een tegengesteld effect heeft. Het woordje ‘en’ is een veel beter woord, maar goed, dat pleidooi ga ik nu niet houden.