OpzijOpzijOpzij

Voor mij betekent dit liedje dat ik het rustiger aan moet gaan doen. Een ergotherapeute zei mij dat alles wat je even snel wilt doen altijd extra energie kost. Energievreters noemde zij het.
Met een beperkte energie is een goede rust om dingen uit te voeren een voorwaarde. Ik wilde haar best geloven, maar snappen, nee dat niet.

Je kent het vast wel; nog even snel de was ophangen, nog even snel dat mailtje typen, nog even in grote haast naar de supermarkt. Het komt erop neer dat geen van deze snelle taken goed worden uitgevoerd en je bent kapot moe. Want met snel de was ophangen weet je zeker dat de wasknijpers blijven vallen, met snel typen raken alle woorden uit balans en met spoed boodschappen doen vergeet je geheid iets.
Iets in grote haast doen kan niet. Een gezond mens kan het amper, maar wij zieken al helemaal niet.

De uitdrukking ‘haastige spoed is zelden goed’ is er natuurlijk niet voor niets. Maar waarom lukt het mij dan niet om mij erbij neer te leggen dat ik het niet meer kan. Dat ik niet even kan jakkeren, dat ik niet even snel….
Oh en ik blijf het proberen, even rap iets afmaken. Maar ik word er chagrijnig van, ik loop tegen mijn moeheid aan en moet dan stoppen, mijn hersens in absolute staking.

Het gaat gewoon niet meer, mijn leven is langzaam geworden.

En dan kom ik het woord “Festina Lente” tegen wat Latijn is voor “Haast je langzaam”.

Hoe mooi is dat, een lentefeestje als ik rustig aan doe. Ik doe het zo snel mogelijk, maar niet sneller dan ik kan. Ik weet, het is weer een stukje acceptatie. Maar als ik maar een stukje lente kan ruiken wil ik er graag voor open staan. Zeker in deze donkere januaridagen, waar de eerste sneeuwklokjes alweer boven de grond piepen. Lentegevoel dus.

Festina Lente dus voor mij, ik haast mij langzaam, wat een heerlijkheid!