Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn. Soms heel veel pijn, zoals bijvoorbeeld bij een overlijden, en soms een beetje pijn, omdat je een nieuwe leuke baan hebt gevonden. En soms zit het er een beetje tussenin. Afscheid is letterlijk het “scheiden van personen”’; dus in welke context van heftigheid je ook zit, je zegt gedag tegen andere mensen.
Gisteren nam ik afscheid op mijn werk. Het was raar om daar te zijn, omdat ik niet geheel vrijwillig daar weg ga. Ik heb geen andere baan, ik ga niet met pensioen. Ik ben ontslagen omdat ik een ziekte heb en nu afgekeurd ben. Ik ga dus wel een soort van met pensioen, maar met 54 jaar voelt dat toch ook niet zo. Het was dus een heel dubbel afscheid omdat ik niet alleen afscheid nam van mijn collega’s, maar ook van mijn werkende leven.
Ik hou van mijn werk, ik heb altijd geleefd voor mijn werk en opeens kan en hoef ik niet meer. Waar haal ik nu nog mijn meerwaarde vandaan? Wie geeft mij nu nog erkenning voor mijn zijn? Voor wie moet ik nu nog gaan zorgen? Dus met al die tegenstrijdigheden in mij was ik gister aanwezig.
En toch geeft afscheid nemen ook iets goeds. Het zet je letterlijk even in het zonnetje door een prachtige speech, je krijgt bloemen, kaarten, cadeautjes.
Er bestaat een rouwcirkel waarmee iedereen te maken krijgt met verschillende fases van rouw. En dat kan ook om hele kleine dingen gaan, die te maken hebben met verlies in de breedste zin van het woord. Het is een doolhof aan emoties, te weten: ontkenning, boosheid, vechten of onderhandelen, depressie en uiteindelijk aanvaarding. De rouwcirkel heeft inmiddels vele veranderingen ondergaan. Men heeft geleerd dat rouw niet een statisch iets is, maar een vloeiende beweging die steeds weer in golven over je heen kan spoelen, met alle emoties erbij.
En inmiddels heb ik alle fases zeker wel tien keer doorlopen het afgelopen jaar. Boosheid, verdriet, ongeloof, depressie, vechten, wandelen en weer doorgaan.
En gister na mijn afscheid thuis op de bank kon ik het eindelijk loslaten. Ik ben vanaf nu vrijgesteld van werken en kan me op andere dingen gaan richten. Afscheid nemen is een begroeting bij het elkaar verlaten en bij deze, lieve collega’s, ik groet jullie.
Dank voor de fijne jaren, ik ga nu mijn nieuwe pad bewandelen.
Afbeelding: sarahkoller.nl
Reactie plaatsen
Reacties
Hallo nicolle,
Ik heb deze week de officiele diagnose van CIAP gekregen. Ik herken al zo vele zaken waarover je schrijft. Pijn, en doof gevoel in mn voeten en benen, armen, ik heb het ook. En dingen laten vallen gebeurt regelmatig. En ook val ik vaak, ik noem het strubbelen, maar heb hier veel last van! Ik heb het er al een hele tijd moeilijk mee, het zo graag willen werken, maar het niet meer kunnen. Mn energie is een ding, en ook je schrijf over prikkels enzo, nou dat speelt bij mij ook erg! Ik kan ook geen dingen te gelijk doen, en nadenken gaat ook vaak moeizaam. Ik wordt soms zo verdrietig.., en ook het willen wandelen wat mn hoofd altijd leeg maakte dat wordt een probleem. Ik heb een hulpmiddel nodig en moet hier over nadenken, maar ik vind het zo'n ding!! Ik vind het fijn zoveel herkenning te zien bij jou. Echt fijn. Ik blijf je nu volgen. Vind het fijn om te zien waar we zo mee te kampen hebben. Mn denken staat niet stil, dat ook weer vermoeid.
Ik vind het geweldig wat je doet, het helpt mij. En ook de herkenning, gezien de mensen om je heen het niet snappen. En over je kletsen, ze mankeer niks hoor ze kan best werken, dat is zo moeilijk! Ik wil van alles maar mn lichaam laat het afweten. Ik zie dat ook bij jou. We moeten er mee dealen en er een plekje voor zoeken. Dat is moeilijk!
Ik hoop contact met je te houden en ook je collums blijf ik volgen, heb er echt steun aan .
Nou lieverd dankjewel voor je berichten, nu herken ik me. Dat gaat me meer rust geven. Al blijft het iedere dag een gevecht. 😉😘
Lieve groet van mij Alie Vos Bogerd.