Via Jouwweb.nl krijg ik een berichtje dat mijn website 1 jaar bestaat! Met taart en ballonnen maakt de website mij blij met dit berichtje. Alweer 1 jaar aan blogs schrijven, 1 jaar waarin ik mensen blij kan maken met herkenning in elkaars leven. 1 jaar van prachtige, lieve reacties.
Op dit moment van schrijven heb ik 3.243 bezoekers gehad die met elkaar 12.123 pagina’s hebben bekeken. 42 columns tot nu toe. Bijna 80 reacties, kortom de website leeft!
Het is ook een moment om even terug te blikken op een hectisch jaar waarin ik te horen kreeg dat mijn werkgever mij niet meer in dienst wilde houden wegens mijn ziekte. Dat ik in het 2de spoor terecht kwam en moest gaan solliciteren. Wat ik natuurlijk met veel overgave heb gedaan, omdat ik graag wilde blijven werken. Aan het werk blijven als therapeut, mensen helpen is nou eenmaal mijn grote passie.
Trouwens, als ik aan terugblikken denk dan zie ik de oude kermis voor me waar blikgooien een onderdeel was. Zo’n stapel blikken die voor mij eerst torenhoog was en waarin alles mogelijk was. Maar na elke afwijzing op een sollicitatie, of door alle stress van steeds iets minder kunnen, kwam er elke keer zo’n harde bal tegen een blik aan. Beng!!! Zo werd mijn stapel steeds kleiner en kleiner.
Maar ondanks alle goede sollicitatiegesprekken die ik had, werd ik nergens aangenomen. Dus hoppa, nog maar een verkorte studie erbij gaan doen om een diploma te halen waardoor ik ook in de GGZ zou kunnen gaan werken. Heel veel stress, want mijn brein neemt opeens geen nieuwe dingen meer op. Beng!!! Weer een blik minder op de stapel.
De vermoeidheid, het gebrek aan energie en de zware baan, maakte dat ik me in oktober 2021 volledig ziek moest melden. Het UWV en het hele keuringsgebeuren hing als een donderwolk boven mijn hoofd.
En nu… het UWV bleek uiteindelijk niet zo’n boeman te zijn. Ik werd 100% afgekeurd. Ik wil graag werken maar feit is dat het niet meer lukt. Dus klingeldekling!, weer een blik minder in het proces van steeds minder kunnen.
En in het afgelopen jaar ook gaan samenwonen, veel gaan wandelen, 3x per week fysiotherapie en gestart met yoga. Lieve dochters, partner, ouders, vrienden van wie ik veel liefde ervaar. Kijk dat maakt dat mijn stapel blikken toch blijft groeien.
Na 1 jaar is mijn leven totaal anders. Van hard werkend naar nu thuis zittend, veel minder stress, maar wel een gat van “wat nu?” Steeds die gedachte van kan ik niet toch ergens aan het werk gaan…. Maar nee, weer die acceptatie, het lukt me gewoon niet meer.
Zou ik nog in staat zijn een tweede jaar vol te schrijven met nieuwe blogs? Is mijn leven nog wel spannend genoeg?
Maar dan denk ik aan al mijn lezers, die kan ik toch niet in de steek laten.
Ik laat het voorlopig los, ik ga vooruitblikken. De zon schijnt en ik ga lopen. Zo bouw ik langzaam mijn stapel blikken weer op. Krijg ik weer een mooi torentje waar ik op kan klimmen en met trots kan terugkijken op de afgelopen jaren van mijn ziekteproces.
Hier sta ik dan!
Reactie plaatsen
Reacties
Dank voor je kwetsbare blog Nicole. Herkenbaar ook! Alleen heb ik eerder dan jij een stap gezet: naar zelfstandig te gaan werken (in de geestelijke gezondheidszorg), Zo houd ik alle controle over hoeveel en wanneer. Het geeft me nog steeds (71 ben ik) de vervulling die ik verlang in mijn leven. Én ik heb de overstap gemaakt van symptoombestrijding naar bewustzijnsverruiming, dat is de meest vervullende stap die ik zette (www.namaha.nl)