In de heerlijke lentezon lig ik op mijn buik even lekker op te warmen en wat bruin te kleuren. Mijn tuin is erg klein maar heeft wel de hele dag zon, dus is het er fantastisch toeven. Al liggend op mijn buik zie ik tussen de tegels een héél klein minibloempje staan. Normaal zou je dat van grote hoogte niet zien of het eruit trekken als zijnde onkruid, maar nu kan ik het eens goed bekijken en observeren. In al zijn kleinheid is het namelijk een waar kunstwerkje.
En is het niet dat juist daar de kern ligt van ons zijn? Dat wij allemaal ieniemienie kleine wezens zijn die in al onze schoonheid tussen de anderen moeten opgroeien? Dit klinkt wel erg zweverig al zeg ik het zelf, maar al zo liggend op de buik filosofeer je er wat op los. En hoe staat dat dan in verhouding tot mijzelf en mijn ziekte? Hoe ga ik daar nu eigenlijk mee om? Hoe kan ik de dagelijkse dingen blijven volhouden? Overleven en blijven bestaan?
Want zeg nou zelf, ook ik voel me erg nietig in mijn ziekte. Ik kan er niets aan doen en ook doctoren staan machteloos tegenover deze CIAP aandoening. Ze weten niet hoe ze het moeten behandelen, moeten genezen. Misschien zien ze de ziekte zelfs wel als onkruid, trekken ze het liefst het plantje tussen de tegels vandaan. Want hier zijn ze tenslotte niet voor opgeleid. Helen willen ze, een opgeruimde tuin zo te spreken.
En daar staat dat plantje dan voor mijn neus in al zijn pracht. Ik maak er een foto van, zo blijft hij in ieder geval voor langere tijd bestaan. En de lijn doortrekkend: ook wij blijven langer bestaan als we ons laten zien, laten horen. CIAP is niet zomaar een onkruidziekte; het is echt, het doet ontzettend veel met ons. Zo veel meer dan ooit gedacht.
CIAP heeft vele nadelen, soms ook veel pijn en onhandigheden. Maar ik wil mezelf niet zien als onkruid, maar juist bloeien. Zoals dit kleine bloempje voor me. Het heeft vele knopjes die op uitkomen staan, het blijft zich ontwikkelen. Wat een kracht in al zijn nietigheid. Dat wil ik ook zijn. Stralen en bloeien en vooral serieus genomen worden.
Deze aandoening is echt, we moeten het ermee doen. Het is van ons!
Reactie plaatsen
Reacties