Mindering

Gepubliceerd op 19 november 2022 om 12:47

Alles is in mindering momenteel. Het licht wordt minder, de bomen verliezen hun blaadjes en ook bij mij was het de afgelopen zomer testen of ik in mindering kon. Maar de vraag bij mij was wel, is mindering ook goed voor mij?

 

Nu ik afgekeurd ben ervaar ik veel meer rust. Mijn lijf en geest komen eindelijk tot een soort stilstand. Er hoeft niets meer. En hoewel de neuroloog mij meermalen probeerde uit te leggen dat stress en pijn elkaar versterken, ging ik maar door.

Om de pijn van de CIAP te dempen, slikte ik veel medicijnen met als gevolg veel bijwerkingen. Zo ontstond de vicieuze cirkel van stress en veel pijn, veel medicatie en veel bijwerkingen.

Nu zit ik thuis. Al sinds februari is er rust en weet ik dat ik volledig ben afgekeurd. Sindsdien ben ik de stress kwijt. De verzekeringsarts zei mij alleen nog maar te gaan genieten. Mijn harde werk in de jeugdzorg zit erop.

En nu zit ik zelfs op yoga waar ik stil kan liggen op een matje en werkelijk niets hoef te doen. Hoe waarlijk leeg mijn hoofd nu is. Een vriend zei een keer: “Niets doen is ook iéts doen.” Hoe waar is dat!

Tijdens het driemaandelijkse telefonische overleg met mijn neuroloog besprak ik dus ook het gebruik van mijn medicatie. Nu die belangrijke rust er is en de stress weg is, kan ik dan niet gaan afbouwen? Immers meer stress, meer pijn, meer medicatie of zou het kunnen zijn dat minder stress, minder medicatie, minder pijn oplevert? De neuroloog ging er meteen in mee. “Ja hoor, we stoppen met de Pregabaline. Vanaf nu minder gaan slikken, start maar met 0.75mg minder per dag. De Duloxetine blijft nog wel gehandhaafd.”

En nu, na een paar maanden afbouwen blijkt het toch wel veel troep te zijn die ik slik. Zoveel afkickverschijnselen; minder kunnen slapen, veel meer pijn, dove voeten, stijve kuiten, lusteloos en ga zo maar door. Na twee weken ging het ietsje beter, het blijkt ‘verdorie’ een hele verandering in mijn lijf te zijn. En toch ik pakte de volgende 0.75mg ook nog even mee, toch nog ietsje minder. Nu slik ik nog 0.75mg in de ochtend en 300mg in de avond. Eigenlijk wil ik die laatste 0.75mg er ook nog af.

Maar waar ligt nu de grens? Wanneer accepteer ik dat het ook zo goed is? Want de vermindering levert niet persé minder bijwerkingen op (daar hoopte ik op) maar wel weer veel meer pijn. In m’n hoofd zit de wens om die laatste 0.75mg in de ochtend er ook nog af te krijgen, maar mijn lijf zegt toch iets anders.

Naar wie luister ik nou? Lichaam of geest? Een lastige keuze vind ik het. Gelukkig volgende week weer overleg met de neuroloog, laat haar maar een keuze maken.

Ik ga heerlijk de herfst in, in ieder geval genietend van de mindering van de blaadjes. Wat een prachtige natuur momenteel, wat een geluk dat ik daar nog van mag genieten. Daar zijn lichaam en geest één!

 

 

 

 

15 november 2022 is deze column ook geplaatst in onze nieuwsbrief

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.