Iedereen weet, afscheid nemen doet pijn.
Van de week heb ik, voor de tweede keer, afscheid genomen van mijn toneelgroep. Al jaren speel ik met heel veel plezier bij ‘Voorheen met Matthijs’. Een kleine, maar zeer hechte groep mensen die zich bezig houdt met improvisatiespel. En we waren ons als groep goed aan het ontwikkelen. We kregen les en verbeterden ons zichtbaar. En alles kon besproken worden en jaarlijks gingen we op kamp. Kortom een groep waar je geen afscheid van wil nemen!
En dan dwingt een stomme ziekte mij tot keuzes die ik niet wil nemen. Ik heb afscheid moeten nemen. Vorig jaar had ik al afscheid genomen; ik kon niet meer, mijn energie was op in de avonden. Maar na een week kreeg ik zoveel spijt dat ik weer heel snel terug wilde, met open armen werd ik weer ontvangen.
En nu, een jaar later, hebben we door corona elkaar weinig gezien. De groep is soms nog wel bij elkaar gekomen en heeft buiten gespeeld, maar elke keer moest ik afhaken wegens te weinig energie, waardoor ik ook geen puf en zin had.
En nu de regels weer gewijzigd zijn en we vanaf het nieuwe seizoen weer wekelijks bij elkaar mogen komen, begon ik er steeds meer tegenop te zien. Ik werk halve dagen, wandel, slaap, kook, kijk Netflix en val weer in slaap. Geen puf meer over.
Hoe kan ik dat mijn groep gaan aandoen? Steeds afzeggen, of steeds aan de kant moeten zitten omdat de pijn me daartoe dwingt. Ooit zei iemand tegen mij: ‘Ziek zijn vraagt om opofferingen’. En opofferen betekent: ‘iets wat je voor een ander of een goede zaak over hebt’.
En dat gaf de doorslag bij mijn keuze. Niet de groep tot last zijn, niet er steeds buiten vallen, geen spelbreker willen zijn. Ik wil niet iemand zijn die de gang van het spel verbreekt. Ook wil ik mezelf niet tot last zijn, elke woensdag opnieuw ertegenop zien, een chagrijn zijn.
Kortom tijd om afscheid te nemen met pijn in het hart, want deze lieve groep mensen ga ik ontzettend missen.
Dus ik ga ze begroeten bij het verlaten. Ik zeg ADIEU, met een diepe snik!
Reactie plaatsen
Reacties
.. dus je gaat ze begroeten bij het verlaten. Je zegt ze vaarwel. In deze is de tijd van het gevoel een spelbreker te zijn voorbij, de zon is in deze voor (!) je ondergegaan.
Ooit las ik op een vuurtoren aan het IJsselmeer, op het "Zuiderzeepad" de tekst: 'de zon zou je niet kunnen schelen , lief, als zij niet onderging'. Dit verwoorden blijkt mij deugd te doen ..
Dit verhaal gedeeld op mijn Facebook.
Je verwoord zo goed de worsteling en vindt het moedig dit besluit en heeft mij een handvat gegeven.