Laatst was ik in gesprek geraakt met een lotgenoot en hij vroeg steeds de “als-vragen” ‘Als ik niet was gaan roken, als ik meer was gaan sporten, als ik niet zoveel biertjes dronk, als ik geen hernia gehad zou hebben, als.....; zou ik dan nu geen CIAP hebben?’
En ik bedacht me:
Als ik vaker op mijn kop was gaan staan…. Hadden mijn benen dan minder gebrand?
Als ik was gaan vliegen…. Was mijn balans nu dan beter?
Als ik meer mijn best had gedaan…. Was ik dan nu niet gezegend met CIAP?
Waarop ik me later was gaan afvragen wat is de zin van ALS-vragen? Het is een blik naar het verleden waar we niks meer aan kunnen veranderen. Het is geweest en het enige waar we wat aan hebben van de als-vraag is om er lering uit te trekken. Leef ik mijn leven zoals ik dat zou willen? Geniet ik genoeg van de mooie momenten die me nú zijn gegeven?
We kunnen wel naar het verleden kijken, niet naar de toekomst.
Was dat maar waar denk ik soms. Had ik dan al zo lang op mijn maximale dosis aan medicatie gezeten? Want de pijn van toen is niks met de pijn van nu. Maar hoe is dat over 2 of 10 jaar? Welke medicatie moet ik dan niet nemen om iets minder pijn te hebben? Er is al gesproken over methadon…
Wat als we met zijn allen nou meer geld zouden storten naar het Spierfonds? Zou dan CIAP in de nabije toekomst niet meer bestaan? Zouden ze daar een tovermiddel vinden?
Als ik in de toekomst kon kijken, welke andere keuzes zou ik dan nu maken? Dus dán kijkend naar het verleden, welke lessen heb ik geleerd en wat neem ik daarvan mee naar nú? Mijn antwoorden zijn simpel: ik drink en rook niet, ik eet teveel chocolade, ik wandel te weinig (kost teveel energie) ik geniet van het schilderen (geeft energie). Ik heb geleerd dat ik echt rekening moet houden met mijn eigen grenzen, dus maar 1 afspraak op een dag, in de middag slapen, vragen om hulp als ik het zelf even niet meer kan.
Als ik naar het verleden kijk had ik echt een hekel aan meditatie of stil op een matje zitten. En nu? Nu doe ik met veel plezier aan yoga en geef me over aan de rust die het me brengt.
Ik denk dat dat voor mij mijn grootste winst is, dat ik nú mijn rust heb gevonden. Mijn balans, mijn pad. En daarom durf ik hierboven CIAP ook als mijn zegening te noemen, want zonder die pijn en moeheid zou ik nu niet zo gelukkig zijn met mijn leven. Juist door de als-vraag te stellen ben ik mijn leven drastisch anders gaan inrichten. En echt ik moet er veel voor laten, het kost me veel, maar door kritisch te zijn naar toen, kan ik gerust nú kijken naar straks. En nee het heeft geen zin om me zorgen te maken over dan, ik kan alleen maar leven in het nu.
Ik bekijk alles per 24 uur. Mijn zin van de dag is vaak “Vandaag was een goeie dag!”
En morgen? Dat zien we morgenavond wel weer. Elke dag heeft iets positiefs en daar klamp ik me heerlijk aan vast.
Deze column is ook geplaatst in Nieuwsbrief CIAP en MGUS-pnp van 21 mei 2025 Spierziekten
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Nicole, wat heb je dat mooi weergegeven. Het lijkt op mijn verhaal maar dan met andere chronische pijn. Als komt er ook
niet in voor. Wel het woordje begrip. Dat ontbreekt in mijn leven. Wees blij dat je zo mooi kunt schilderen en dat je daar mensen blij mee kunt maken. Ik ben blij met mijn engel, door jou gemaakt. Ik zie achter de engel ook jouw pijn ofwel onze pijn. Heel veel liefs en sterkte !