Een abstract begrip is niet tastbaar of zichtbaar. Abstract is iets dat je niet direct kunt zien of waarvan je niet direct ziet wat het voorstelt. Het is losgemaakt van de werkelijkheid. Je kan het niet zien of vastpakken. Je begrijpt het niet goed. Het gaat je begrip te boven.
Realistisch zijn betekent dat iemand een duidelijk en nauwkeurig begrip heeft van de situatie, mogelijkheden en beperkingen. Een realistisch persoon benadert zaken met een praktische en feitelijke mindset. Het richt zich op de waarneembare situatie. Het geeft de werkelijkheid onverbloemd weer.
Ik kan niet realistisch schilderen. Sowieso door de CIAP zijn mijn handen stijf en voelen dik en onhandig. Dus om met een minipenseeltje dat ene streepje te schilderen gaat mij niet lukken. Nee geef mij maar abstract, beetje vrolijk, beetje los, beetje anders en soms de wereld net even wat mooier te maken. Ik vind de realisten erg knap schilderen, maar soms denk ik stiekem ‘je kan beter een foto ophangen.’ Schandalige gedachte, ik weet het, want het is echt super knap wat ze maken. Ik heb er enorme bewondering voor, maar het is niets voor mij. Ik hou van (geordenende) chaos, ik hou van rare poesjes schilderen, ik hou van kleur, van expressie, van groots en grof.
Maar nu zat ik zo te denken dat onze CIAPziekte eigenlijk wel wat lijkt op het verschil tussen abstract en realistisch. Realistisch is dat het meetbaar is om via de EMG (elektromyogram) te kunnen aantonen dat wij een neuropathie hebben. Dat is meetbaar en feitelijk. We hebben een diagnose!
Maar dan, dan komt de I van Idiopathisch: dat betekent zonder bekende oorzaak (eigen ziekte)
Ik denk (ik weet het natuurlijk niet zeker) dat de artsen (neurologen) ons -CIAPpatiënten- ook als een soort van abstractie zien. Geen idee waar we naar kijken en wat we ermee aan moeten. Het is er, ik zie de uitslagen van het onderzoek, maar wat nu. Bij geen één patiënt zijn de klachten hetzelfde, werkt bij de één de medicatie wel en bij de ander niet, heeft de één pijn, de ander niet, kortom wij -CIAPers- zijn een puzzel die ze maar beter snel weg kunnen leggen. “Hier gaan we niet aan beginnen”.
En worden we naar huis gestuurd met een valse belofte dat we er niet aan overlijden, dat je er oud mee kan worden. Of eigenlijk het valt allemaal wel mee. Want oud worden lijkt ons hoogste ideaal te zijn. Alleen vragen de artsen zich niet af of oud worden wel zo leuk is als je zoveel last ervaart van een abstracte vage ziekte.
Artsen willen feiten, cijfers, diagnoses, oplossingen. Maar helaas is de werkelijkheid anders. Het leven is soms ook gewoon abstract en niet te duiden. En daar moeten wij CIAPers het maar mee doen.
Misschien maar eens naar een museum te gaan, het geeft weer een andere kijk op ons leven, realistisch of abstract, ga er lekker genieten en maak er weer een mooie dag van.
Dat kunnen wij dan weer wel heel reëel😊
Reactie plaatsen
Reacties