Wat een zomer, wat een zon en af een toe een klein buitje. Het kon niet op de afgelopen tijd. Helemaal mijn geluk. Mijn optimale periode om energie op te doen, uit te rusten en weer tot mezelf te komen. Als het mooi weer is kan ik stilzitten, met een boek en een glas water in de tuin. Parasolletje erbij, wat kan mij nog gebeuren. De warmte dwingt tot stilstaan, reflecteren, absoluut niets doen, behalve adem blijven halen, diep in en diep uit.
Terugblikkend op de zomer kan ik dus zeggen dat ik een fantastische tijd heb gehad. Zo ook tijdens mijn wandelingen.
Zo liep ik in het begin van de zomer met mijn wandelmaatje Jan. Heerlijk lopend over de velden. Al foto’s makend van de bijen en vlinders, keek ik genietend om me heen. Wat is de wereld toch mooi in de zomer, wanneer alles groen is en vrolijk bloeiend spul tot zijn recht komt. Het leven is dan echt schitterend.
En dan… opeens… niet erg oplettend, verstapte ik me. Ik raakte uit balans en viel in een greppel, boem daar lag ik weer. Mijn maatje hoorde wel wat en keek om zich heen. Hij kent me langer dan vandaag en heeft al vele valpartijen meegemaakt. Maar al omkijkend was hij mij kwijt. Foetsie was ik. Hier klopt iets niet, dacht hij geschrokken.
Pas toen hij zijn blik verruimde en ook verder naar beneden keek zag hij mij op de grond in de greppel zitten. Het was niet een al te diepe greppel, maar genoeg om in te verdwijnen. Zeker met al dat groen om mij heen. Gelukkig zonder schade. Toch wel even geschrokken met z’n tweeën. Het had ook anders af kunnen lopen.
Het leuke was; ik was opeens een stukje dichter bij de natuur. Kon weer een foto maken vanuit een andere hoek, wat ook een interessant plaatje opleverde.
Ach dacht ik, dit had iedereen kunnen overkomen. Hoef je geen balansstoornis van de CIAP voor te hebben, toch? Gewoon beter opletten de volgende keer, zo herhaalde ik mezelf maar weer eens.
En zo hobbelde ik door de zomer heen, gelukkig verdere valpartijen kunnen voorkomen. Alleen maar genietend!
Reactie plaatsen
Reacties