Pijn is een waarschuwingssignaal van het lichaam bij een te sterke prikkeling. Pijn kan door verschillende soorten prikkels worden opgewekt, zoals hitte of kou, verwonding of beschadiging van weefsels of een ontstekingsreactie. Wanneer een pijnzenuw wordt geprikkeld gaat een signaal van deze zenuw naar het ruggenmerg en vervolgens naar de hersenen.
Ik durf het niemand te vertellen maar heel even denk ik: “Hé ik heb geen pijn.”
Door de CIAP/DVN staan mijn benen namelijk altijd in brand, ondanks de medicatie die ik ervoor slik. De koele tegels in mijn woonkamer zijn een uitkomst, heerlijk met de blote voeten op een koude vloer lopen, wat een verademing. Ook in bed is de deken vaak een crime; het is te warm en mijn voeten kunnen die warmte niet verdragen. Pijn is een raar iets. Het zit namelijk niet in je benen maar in je hoofd. Dat vind ik zo raar om te bedenken, maar het is wel zo. Als ik aan de wandel ben denkt mijn voet heel vaak dat er een steentje in mijn schoen zit. Maar die is er dan echt niet. Nu denk ik alleen nog maar “oh daar spreekt de CIAP weer”.
Laatst had mijn moeder haar pols gebroken en moest daarvoor een operatie ondergaan. Ze had haar pols na de val steeds dicht tegen haar aan gehouden om hem maar zo min mogelijk te laten bewegen. Op de operatietafel vroeg ze de arts of ze al begonnen waren met de operatie en ja dat waren ze al een tijdje, haar arm lag naast haar lichaam. Maar omdat de hersens de pijn nog registreerden op andere plek, namelijk voor de borst, voelde ze daar haar arm en dus ook de pijn.
Zo ook met mensen met een geamputeerde ledemaat. Ook zij kunnen nog steeds pijn voelen waar de arm of het been ooit zat, als ware het nog steeds aan hun lichaam zit.
Dus ons brein registreert soms pijn waar het niet is.
En dan voel ik me een beetje gek. Als ik mijn hersenen zou kunnen aansturen zou ik dus ook geen pijn hebben. Volgens mijn neuroloog klopt dat ook weer niet, want mijn zenuwuiteinden sterven wel degelijk af, wat de pijn veroorzaakt. En hoe ik mijn best ook doe, snappen doe ik het gewoon niet.
Afijn, pijn noemen ze ook wel zielensmart. Misschien legt dat woord het veel beter uit. De smart komt vanuit de ziel. De ziel geeft lichaamssmart. En in mijn geval geeft mijn ziel dus een pijngevoel door de prikkels die de zenuwen naar boven sturen. Ik ben dus niet helemaal gek.
Maar nu… ben ik even een paar dagen pijnvrij. Ik durf het bijna niet te denken.
Hoe het komt? Weten doe ik het natuurlijk niet, maar ik heb wel een idee. Mijn medicatie is hopelijk goed ingesteld. Ik ben een dieet begonnen vol vezels en volkoren producten, onder begeleiding van een diëtist. Ik heb wekelijks fysio, een half uur fysieke sport- en balansoefeningen en een half uur massage aan de kuiten, omdat die altijd zo vast zitten. En bovenal….De zon schijnt weer!
Kortom dit zijn een paar dingen die even mijn zielensmart opheffen. Ik durf het bijna niet te zeggen, want stel ik zeg het en komt weer terug?
Heel even geniet ik van het feit niet zo heel veel pijn te hebben, mijn ziel even verlicht!
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi stuk! Ik heb wel wat met 'geest boven lichaam'. De manier waarop je denkt over je aandoening of pijn kent mijn inziens zeker invloed in het ziekteproces, waardoor ik bewust ervoor kies om zo veel als mogelijk positief en strijdbaar te zijn. De ‘wil’ vind ik als sturende kracht een krachtig instrument om mij te sterken in dat avontuur.
Gedachten zijn voor mij geen wazige chaotische vluchtige windvlagen van de geest, louter en alleen bedoeld als voer voor poëten, filosofen, psychologen en psychiaters. Het leven met een progressieve spierziekte is wat mijn gedachten van dat leven zelf maakt. Zoals Boeddha gezegd zou hebben : “Het is voor ons belangrijk om goede gedachten te hebben, want wij worden wat wij denken.” Interessant inzake dit onderwerp over pijn.
Je zult natuurlijk niet als uit een toverdoos alle pijn en ongemakken wegdenken, maar kan zeker de scherpe randjes eraf halen.
Gr. René