“Je kan het…”
“Kom op nog maar een paar meter…”
“we zijn er bijna….”
“Nog 5, 3, 1 keer…”
“Nog even doorzetten…”
Een peptalk is heerlijk. Ik heb het nodig om door te gaan, om bijvoorbeeld bij de fysio mijn buikspieren nog iets vaker aan te spannen. Of mezelf die laatste paar meters de berg op te hijsen tijdens een wandeling. Of om toch maar te gaan koken terwijl ik te moe ben.
Een peptalk kan van een ander komen, maar zeker ook uit jezelf.
Ik ben een kei in oppeppend praten tegen mezelf. Ik vind het heerlijk om even over die grenzen heen te gaan, om mezelf uit te dagen mijn lijf nog iets verder te trainen.
Maar het heeft ook zijn keerzijde; mijn spieren protesteren natuurlijk daarna, ze doen extra pijn, ik slaap slechter. Ik ben weer eens veel te ver gegaan.
En toch, gisteren liep ik sinds lange tijd weer een prachtige wandeltocht bij Stokkum (overigens echt een aanrader om daar eens te gaan lopen). Het gebied was heuvelachtig en de uitzichttoren was toch wel erg hoog met 104 treden. Dus een peptalk was zeker nodig om mezelf verder te brengen.
Het was het zó ontzettend waard. Wat een prachtige wandeling en de natuur een explosie aan kleur. Dus onderweg vooral genieten is denk ik de grootste peptalk. Dat bloementje, dat bijtje, dat lieveheersbeestje… de grote dingen zoals de heuvels, maar ook de kleine dingen waren een absoluut genot.
Alleen die laatste kilometer was echt zwaar, dwars door de weilanden met de brandende zon boven ons hoofd. Daar had ik even geen zicht voor de natuur, alleen maar voor het pad rechtdoor. Op weg naar de auto en het einde. Een opbeurend praatje was er niet meer, mijn positieve stem uitgeput in mijn hoofd.
Maar elke stap brengt je verder en daar is dan toch de auto en het einde, pfffft wat een opluchting. Het blije stemmetje weer wakker en zeggend dat ik het enorm goed gedaan heb. Wat een prestatie om weer eens zo’n eind te lopen. Het was een kilometer verder dan ze hadden gezegd en dat was de kilometer die me eigenlijk ook nekte. Trots op mezelf.
En ja, de volgende ochtend schreeuwt mijn lijf van pijn, van stijfheid, van vermoeidheid. Maar het was het dubbel en dwars waard. Spieren kunnen elke keer weer meer dan we denken, ondanks de achteruitgang. Ze blijven stimuleren is nog steeds het beste wat we kunnen doen.
Dus een heerlijke vermoeiende dag gehad en vandaag rust, dat heb ik ook echt zo ingepland. Dat was even een mindset, maar ik kan mezelf weer oppeppend toespreken. “Vandaag hoef je helemaal niets te doen.” 😊
Reactie plaatsen
Reacties