Als kind leren we allemaal rekenen, schrijven en andere vaardigheden. Ik stel me zo voor dat een kind op een open weide is vol met sappig gras en dat ze daar een paadje moet leren lopen. En als ze dat paadje maar lang genoeg loopt raakt dat ingesleten. Worden de sommen en de taal steeds makkelijker en herkenbaarder. We hoeven niet lang meer na te denken en belopen het paadje met de ogen dicht.
Even later mogen we als kind het bos in. De paadjes worden moeilijker, al die bomen lijken immers op elkaar. We leren langzaamaan de bomen herkennen en leren in onze brein weer nieuwe paadjes lopen, nieuwe afslagen maken. We kunnen de weg terugvinden, leren oplossingen aandragen. We hoeven er steeds minder over na te denken, het kost steeds minder energie. Kortom we leren als kind automatiseren.
Door gebruik van bepaalde medicatie of door teveel stress en spanningen kan het voorkomen dat ons pad in het bos opeens overwoekerd raakt. We raken stukken van het bos kwijt in onze herinnering, de weg vinden gaat opeens niet meer op de automatische piloot. Zo is het bij mij ook begonnen dat ik steeds een bepaalde handeling niet meer weet. De auto op slot doen bijvoorbeeld. Een mooie nieuwe rode auto, super blij ben ik met mijn karretje. Maar elke keer als ik wegloop weet ik niet meer of ik hem op slot heb gedaan. Ik moet elke keer weer terug om te checken. Mijn standaard paadje is er gewoonweg niet meer, het is verdwenen lijkt wel. Heel irritant ook. En in het begin valt het nog niet zo op, is het nog niet zo bewust. Maar opeens valt op dat deze vaardigheid van het simpel onthouden van een knopje indrukken is verdwenen.
Laatst op vakantie met een vriendin van mij vroeg ze me opeens of ik het huisje wel op slot had gedaan. Ik kon me herinneren dat ik de sleutel in de hand had, maar of ik hem nou op slot had gedaan? Heb je de kachels uitgedaan was de volgende vraag daar kon ik gelukkig JA op zeggen….. toch?!?
Het hield me bezig tijdens de wandeling. Waarom raak ik dit soort simpele handelingen kwijt, waar is het begonnen en sterker nog waar gaat het eindigen? Mijn bos is opeens een ondoordringbaar oerwoud geworden, er is geen automaat meer.
Dus nu ben ik mij super bewust van mijn handeling de auto op slot te doen; ik loop pas weg als ik de deur echt heb gevoeld. Ik ben weer even terug in mijn rustige kalme weide. Het uitvoeren van simpele handelingen zo bewust doen dat ze hopelijk weer gaan inslijten. Dat ik daarna pas mijn bos weer in mag, met een machete, om te gaan kappen!
Reactie plaatsen
Reacties