Wanneer de zon loodrecht boven de evenaar staat begint bij ons de lente. Lente is weer een nieuw begin van de cirkel. De cirkel van het leven. Na de winter waarin alles grauw en kaal is gaan nu de knopjes uitlopen en zie je overal weer kleuren verschijnen. Ik heb de eerste lammetjes alweer gezien en de koeien mogen weer buiten staan.
Opeens is de wereld weer een stukje mooier. Ik kan daar zo blij van worden. Weg is de stress, want ik wandel en geniet met volle teugen van het buiten zijn.
‘Wandelen is de haast uit je hoofd lopen’.
Pijn en stress gaan hand in hand samen op pad. Pijn levert meer stress op en stress levert meer pijn op. Ook dat is een cirkel. Het één is onlosmakelijk verbonden met het ander.
Laatst was ik aan het wandelen en struikelde en een boom kwam recht op mij af. Het was een prachtige witte berk op een paadje met kronkels, ik kon geen kant op. Ik zie de boom nog zo op mij afkomen, recht in mijn gezicht. Gelukkig kon ik mijzelf nog net opvangen en voorkwam ik een botsing met de boom. Alhoewel het niet veel scheelde, want de schors zat op mijn voorhoofd geplakt.
Maar ondanks het vallen laat ik het lopen niet los. Ik geniet met volle teugen van het buiten zijn, het helpt mij even de pijn te vergeten. De pijn die mij stalkt en aan mij plakt als ware het de hars van de boom.
Ik probeer mijn leven nu zo in te richten dat het rustiger is, balans tussen werken en op tijd gaan rusten. Het wandelen laat ik niet los, want hoe minder haast hoe minder stress. En hoe minder stress hoe minder pijn, daar houd ik mij aan vast.
Achteraf was het weer zo’n lachwekkend momentje, een aanvaring met een boom. Ik een heldere lentelach de lucht in gooiend.
Reactie plaatsen
Reacties