Kring

En naarmate we ouder worden krijgen we steeds nieuwe kringen waar we ons in verhouden. We hebben familie, vrienden, collega’s, mensen van de sportschool, buren en ga zo maar door. Elke kring heeft zijn eigen spelregels, maar die hebben we ons eigen gemaakt. We hebben ons plekje in de kring.

Het is als een steen in het water gooien, het cirkelt om ons heen als beschermers. Het kapselt ons in, met ons als hoofdpersoon in het midden. Het geeft een veilig gevoel al die lagen om ons heen. Daarin functioneren we als mens.

En dan opeens gebeurt er iets geks. Het overkwam mij een paar jaar geleden, ik kreeg de diagnose CIAP, een spierziekte. Geen enkel probleem was dat toentertijd, ik had nog steeds al die golvende cirkels om mij heen.

Maar nu… bijna 5 jaar later is er van al die kringen nog maar heel weinig over. Ik kan stenen gooien wat ik wil, het water rimpelt niet meer weids uit. Mijn kringetjes worden steeds kleiner.
Weg is mijn toneelclub, mijn werk, mijn collega’s, de gezinnen die ik tijdens mijn werk zag, mijn wandelvrienden, mijn vrijwilligerswerk. Gebrek aan energie dwingt mij tot harde keuzes, het dwingt mij steeds kleiner te gaan leven.

En ik doe mijn uiterste best om weer opnieuw in een kring te mogen komen, mee te spelen. Weer opnieuw mijn plek te vinden. Ik merk dat op ‘onze’ leeftijd dat nog niet zo makkelijk is. Het lijkt wel of iedereen al vastzit in zijn eigen kring, zijn eigen bubbel. Kom er maar eens tussen, de gelederen zijn gesloten. Er is geen plekje meer vrij.

En dan, ik kijk een andere kant op , een nieuwe kans. Er opent zich een klein gaatje in een andere kring. Ik ren er snel naar toe en plof neer op de lege plek. “Hallo ik ben Nicole, mag ik meedoen?” en zo ontstaan er toch -heel voorzichtig- weer wat nieuwe contacten. Het blijven minikringetjes maar toch. En whauwwwww als ze er zijn waardeer ik dat zeer. Voorzichtige nieuwe vriendschappen dienen zich aan, gedeelde interesses als gemeenschappelijke factor.

Dus ik keil maar weer eens een steentje het water in. Het stuitert een paar keer en gaat dan ten onder. En warempel ontstaan er weer wat kringetjes. Kleine cirkels die zo de moeite waard zijn. Ik kijk er naar en voel de zon op mijn gezicht.

Het leven kan zo ontzettend mooi zijn!