Opeens ben ik weer alleen. Ergens onderweg zijn we elkaar kwijt geraakt. Als twee schepen die ieder hun eigen koers gaan varen. We leken samen een perfect stelletje. Nets is zeker helaas.
Dus weer single. Ik heb onderweg in mijn leven ergens leren huilen, want ik voel een enorm leeg gat in mijn lijf. Ik huil de tranen uit mijn hoofdje.
Dan naar yinyoga, de plek om tot rust te komen, om lang in 1 houding te liggen en te ontspannen. Maar blijkbaar ben ik onderweg de houding ergens de stress ingeschoten, want al overeind komende schiet het in mijn onderrug. Auw auw.
De dag erna ga ik onderweg naar fysiotherapie. Hopelijk kan de therapeut mijn rug al masserende wat herstellen.
En nu heb ik een enorm ontzag voor trappen. Ik hou me altijd vast, grote angst om te vallen en dan dagen zielig gewond alleen te liggen (zeker nu). En toch… ergens onderweg gaat het fout, ik hou me vast, maar in mijn andere hand heb ik nog een vol kopje thee. Ik glij weg van de trap, de thee klotst over mij heen, warm niet heet gelukkig.
Ik glij drie treden naar beneden en blijf met mijn vinger haken achter zo’n ophangsysteemding. Mijn tenen krullen zich om en eindigen als een soort spitze-danseres bovenop de tenen. Maar dan een stuk minder charmant zeg maar (en met een boel kilo’s meer). Dus auwwwwwww.
Niet alleen mijn verrekte rug, maar nu ook gekneusde tenen, gekneusde vinger en een gekneusd zelfbeeld. Ik ben in een diepe rouwfase.
Bij de fysiotherapeut ook nog eens flauw gevallen van de pijn en de adrenaline. Gelukkig op tijd opgevangen door mijn koene-ridder-fysiotherapeut, mijn held.
De rest van de weken daarna heb ik mij opgesloten in huis. In bed en op de bank Gossip Girls gekeken, een ideale Netflixserie waar je niet bij na hoeft te denken. En na 121 afleveringen was de serie afgelopen en vond ik dat ik maar weer eens verder moest met mijn leven. Rug en tenen weer hersteld, vinger nog steeds dik en stijf. (op moment van schrijven zijn er inmiddels 7 weken verstreken)
Onderweg weer naar mezelf, naar weer wennen aan alleen zijn, naar weer rust en eigenwaarde. Naar weer nieuwe uitdagingen en nieuwe ontmoetingen.
Wat een periode. En de CIAP regeert daar natuurlijk heerlijk op, op al die stress. Veel pijn en krachtverlies. Kortom het was mijn zomer niet dit jaar.
Ik ga onderweg naar de herfst. De eerste rood-witte paddenstoel alweer gespot, ik ben er klaar voor.
Reactie plaatsen
Reacties
Sterkte met wederom een rouwproces. Om het positief te benaderen, je hebt de vorige ook doorstaan en bent daar goed uitgekomen. Dus ik wens je dat opnieuw toe....