Waar we vorig jaar om deze tijd aan het puffen en steunen waren van de warmte en de hitte, is het nu maar wachten geblazen tot er eindelijk een zonnestraal ons wil komen verwarmen. Het voorjaar wil helaas maar niet van start komen. Ik leid werkelijk aan een chronisch tekort aan liefelijke-lente-vrolijkheid.
Geschilderd door Nicole Weddepohl 3 mei 2023
Daarbij merk ik een achteruitgang in mijn doen en laten. Waar ik vorig jaar nog genoot van het wandelen en lekker naar buiten gaan merk ik nu dat ik meer binnen blijf, meer naar binnen gericht ook. Vermoeider, pijnlijke benen, voeten en stijve handen. Kortom, het wil maar niet de goede kant op gaan. Zou het werkelijk alleen aan het weer liggen? Aan de depressieve luchten, de vele regens? Ik las bij een weerbericht dat deze lente tot nu toe meer regen had dan ooit; 144 ml tegenover 68 ml gemiddeld. Echt, ik snap niet dat er dan nog geklaagd wordt over droogte, maar dat zal wel aan mij liggen. Ik ben gelukkig geen deskundige op natuur en klimaat en dat soort dingen. Kan alleen maar zeggen… ik wil weer zon en naar buiten gaan en lange tochten maken.
Maar dat laatste, dat zal waarschijnlijk niet meer zo makkelijk gaan. Elk jaar gaat er minimaal 5 km af van wat ik aankan. Zo kon ik in 2019 nog 43 km lopen, nu haal ik de 5 km amper. Het doet zeer, de motivatie om naar buiten te gaan neemt af omdat het allemaal zo moeizaam gaat.
Maar als jullie nu denken pfffft wat een negatief verhaal, het tegenovergestelde is juist waar. Binnen in huis gaat het heel goed. Ik heb sinds kort een prachtig atelier boven waar ik mijn nieuwe hobby heb ontdekt. Ik schilder nu. Het zijn geen hoogstandjes, ik ben nog erg lerende, maar voor iemand die nog nooit een kwast heeft vastgehouden weet ik mijn omgeving blij te maken met mijn schilderwerken. En zo zie je maar dat waar het één ophoudt, er altijd iets anders voor in de plaats komt. Met mijn stijve handen schilder ik er vrolijk op los.
Dat maakt mij dan wel weer blij. Ik hoor vaak in mijn omgeving dat ik altijd maar blijf lachen. En ik denk dat dat ook werkelijk bij mij past. Ik ga niet bij de pakken neerzitten. Ondanks achteruitgang komt er altijd weer iets anders voor in de plaats. Het is soms even zoeken, maar het komt vanzelf. En daar zit mijn kracht. Als ik de reacties lees in het myocafe, kenmerkt het ons ook. We weten niet wat op ons pad komt met deze rare ziekte. Dus het enige wat we hebben is onze levenskracht. Binnenin onszelf. En dat maakt ons bijzondere, prachtige, zonnige lentemensen.
Deze column is ook geplaatst in het nieuwsblad door de Diagnosewerkgroep CIAP/MGUS-pnp, mei 2023.
Reactie plaatsen
Reacties
Hallo Nicolle,
Het verhaal wat je weer schrijt, is zo herkenbaar. Mn dagen zijn ook zo wisselend. De ene dag vol energie de andere gaat er niks. Ook ik herken dat van het wandelen. Ik ben daar ook in achteruit gegaan. Kon voorheen uren wandelen wat ik zo graag deed. Maar nu mag ik soms blij zijn met een half uurtje wandelen. En dat ben ik ook hoor, tocj die positiviteit heb ik ook wel. En het gevoel hebben van ik heb het toch ook maar weer gedaan! Ook gezien dat bij mij mn hart ook natuurlijk nog parten mee speel! Ik lees ook dat jeblast van stijfheid in je handen hebt? Nou bij mij is dat iets van de laatste tijd. Zo vervelend en o zo pijnlijk! Ik kan met moeite dan eem beker vast houden. En ook door de stijfheid spring mn huid v d vingers en knokken kapot. Mn huid is ook ruwer geworden. V d handen. Ik heb erg veel last van mn handen, zo jammer gezien ik graag handwerkt. Dat valt soms niet mee. Maargoed dan lezen we maar een mooi boek, of gaan lekker buiten in de tuin genieten. Je geeft er welcweet een andere draai aan om te kunnen genieten. Gelukkig kunnen we dat nog. 😉
Ik vind het ook fijn te horen dat je toch ook doorzet om lruke dingen te blijven doen. Dat hebben we nodig anders heb je niks meer om van te kunnen genieten. Knap van je, ga zo door !!! Nou Nicolle ik wens je ondanks je achteruit gang toch nog lichtpuntjes om door te willen gaan. En ga vooral door met je leuke hobby v h schilderen. Succes lieverd.
Lieve groetjes van mij, Alie Vos.